كتب حنان محمد
النَّص
وانا لسّه بارُصّ فى الكلام رصّ
فى راسى للمعانى فصّ
أقول إيه وللا ما اقولشِ
شمس بُكره بالخيال ما طلعتشِ
بسمة الصبايا ورد
ع الشفايف مافارقتشِ
أمل الولاد..
بيصارعوا العناد
بدنيا لسّه ماطرحِتشِ
دمع امّ الوليد ع الأب اللى هجَر..مانشفتشِ
حلم القلوب بتعافر..
فى لقمة عيش
دنيا نُصها مُش عارف فيها يعيش
باحلم تتشال من لغتنا
كلمة ..مافيش
وأقول كلمتى من غير
صُوَر وأفيش
أنا أكلت الفطير وحليت بالقراقيش
وقريت نجيب ع الشاشة بالحرافيش
أخدت العلام بالمدارس ما همّنيش
.وجاتنى الشهادة بدايه للتهميش
يا دنيا صالحى.. ماتعانديش
أنا مخلوق لك وانتِ..علشانى
ارفعينى فوق وعلّى.. بقا شانى
بعين الرضا شايفك
غُلبت فيكى نِدا
ولا انتِ سامعانى
لبحور الأسى تمللى واخدانى
فى زحمة الملايين أنا هِنا ..وحدانى
ارحمى بقا وصالحى
دا كل مافيكِ مخلوق هِنا لصالحى
سلمى وضُمى..
ما تعطليش..
فى مصالحى
دا لعمر فيكى معدود بحساب
أنا حروفه وانتِ
قلم وكتاب
تعالى نكتب سطوره
من الأوٍّل
مشوا ر العذاب..
فى القلوب..طوّل
تعالى نقول فى الوداد سطرين
نعيشهم سوا
اللؤا.. عُمرين
بِينا ننسى الأسى كُلّه
بالرضا نحَلّيها لو..ساعتين.
