كتب حنان محمد
(يمكن)
كانت قاعده ضهرها للطريق
وشها كان فى اتجاه البحر
رسمت ع الرمله كلمة صديق
الموج كان غبي زاد فى السحب
حضنت نفسها ..ايدها على خدها
عيونها بحر من الدموع
لا بيهدا ولا يرتاح
ليه المرغوب ليكي ممنوع
وفى غربتك اكون سواح
مشيت كام خطوه
تائهين عن الدليل
حبات الرمل شوك
وكلام البحر سكوت
بيحكى عن حاجات
عشان تعيش
لازم حاجات تموت
طيفك نسمة هوا محوطانى
انسان مشاعره واحاسيسه مكسره
وانتى اللى لمانى
فى الغروب رقصتى مع ضلك
شعرك على الرمل فرد ملامح
تشبهنى وتشبه كلك
فى اللحظه دى قلبي كان مسامح
لما شاف الدنيا من عيونك
ولما خاف اترمى جوا حضنك
زى عيل نفسه تبقي امه
تبقي ليه الشوارع والبيبان
تحوطى عليه بالامان
وان الدنيا زعلته
يجرى يشكليك منها
تطبطبي وتقوليله معلش
يدفى قلبه البردان
احساسك عمره ما كان غش
بس هو اللى كان عشمان
يفضل في حضنك شوية كمان
الوهم صابوا بالهذيان
ساب قلبه مكان لقاهم
يمكن يوم لو مره تاهوه
يعودوا تانى لنفس المكان.
